KST obeležava 100 godina od rođenja glumca Ljubomira Ljube Kovačevića

Jubilej, 100 godina od rođenja glumca, prvaka Knjaževsko-srpskog teatra i zaslužnog građanina grada Kragujevca Ljubomira Ljube Kovačevića, biće obeležen u Knjaževsko-srpskom teatru 19. i 20. septembra izvedbom predstave "Bašta sljezove boje" i otvaranjem izložbe pod nazivom "Ljuba".

Predstava „Bašta sljezove boje“ biće izvedena sutra od 20 časova na sceni "Joakim Vujić". 

Svečano otvaranje izložbe „Ljuba“ biće upriličeno 20. septembra od 18 časova u holu Knjaževsko-srpskog teatra. Nakon toga, od 18,20 sati predviđen je razgovor sa gostima Goricom Popović, Radetom Marjanovićem, Vladankom Pavlović, Vladanom Živkovićem i Aleksandrom Milojevićem. Izložba će trajati do 12. oktobra.

Ljubomir Kovačević, za prijatelje, kolege, zemljake, komšije jednostavno i prepoznatljivo „naš Ljuba”, rođen je podno Blizonjskog visa, nadomak Brankovine i Valjeva pre 100 godina. 

Iz rodnog kraja poneo je čist i pravilan govor, ljubav prema zemlji, prema čoveku.

Odrastao kao jedinac uz oca patrijarhalnog seljaka, napušta studije ekonomije i na veliko razočaranje oca, odlazi u glumačke vode. 

Glumac i direktor prvog profesionalnog pozorišta osnovanog u Valjevu, nakon godinu dana, angažman dobija u „pravom pozorištu” u Sremskoj Mitrovici, 1952. godine, gde dobija prve značajnije uloge. Na poziv upravnika pozorišta u Kragujevcu, Ljubiše Ružića, odlazi 1954. godine u novu sredinu, novi grad koji je imao izuzetan glumački ansambl, dobre reditelje i publiku.

Od prve uloge (Šipušić, Vučjak Miroslav Krleža, reditelj Milenko Maričić) do zadnje (Jegor Buličov, Maksim Gorki) tokom duge tridesetogodišnje karijere brusio se njegov glumački talenat oličen u brojnim likovima i predstavama.

Zbog svog senzibiliteta, izuzetne sugestivnosti, snage da savlada najteže, najkompleksnije uloge, decenijama je bio nosilac dramskog repertoara najstarijeg pozorišta u Srba.

Igrao je sa podjednakim uspehom u predstavama po tekstovima Šekspira, Strindberga, Gorkog, Gogolja, kao i domaćih pisaca Krleže, Ćopića, Sremca, Nušića... Bio je Magbet, Edip, Mitke, Vožd, Kantor... 

Kao jedan od naših glumaca sa najviše nagrada, dobitnik brojnih diploma i povelja, vrednovan od strane žirija i publike, na Susretima pozorišta Srbije sedam puta je dobijao prve nagrade, od Udruženja dramskih umetnika Srbije nagrađivan za uloge profesora Mamloka (Mamlok, 1962) i Tetereva (Malograđani,1970).

Prvi Kragujevčanin dobitnik Statuete „Joakim Vujić“.

Diplomu zaslužnog građanina grada Kragujevca dobija 1966. godine. 

Odlazi u penziju 1984. godine. Neobično za glumca, posebno za uspešnog, oprostio se od pozorišta i predstava. Na „privremenom radu” u Kragujevcu, do kraja života (2000. godine), poreklom Valjevac, do kraja je delio svoje vreme između ova dva grada.

Po sopstvenom priznanju, bio je srećan čovek. Radio je posao koji voli i u njemu bio uspešan, a iznad svega bio srećan zbog svoje porodice, dece i unuka koje je obožavao.